Ηχογράφηση με τον πατέρα μου, Νίκο Σίββα (Νέα Ευκαρπία, Αύγουστος 2005). Ihuγrafisi̯ cu babaca, Nikos Sivvas (Limbeti̯, Avγustu̯ 2005). Iaramu̯ ńicşoru̯, di doispră di ańi̯ […?…], şi acătsai lucru Sărună, lucramu̯, e dapoea dipu patru tsintsi meşi̯ ń luai unu̯ poδilatu̯… (Ήμουν πιτσιρίκος/πολύ μικρός, δώδεκα χρονών […?…] και έπιασα δουλειά Θεσσαλονίκη, δούλευα, ε έπειτα μετά τέσερις πέντε μήνες (με/μου) πήρα ένα ποδήλατο…). Ο πατέρας μου αφηγείται πώς η γιαγιά του (Σουλτάνα Χατζηβρέττα Σίββα, ή μπαμπα-Τάνα) ονόμαζε το ποδήλατο του ‘σιδερένιο άλογο’ μιας και δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Moaşi-ń nu ştea di ahtări lucri. Avea dipusă dit dzenuri atumtsinea, nu videa ni poδilati̯ ni tsiva. (Η γιαγιά [κυριολεκτικά: γριά] μου δεν ήξερε από τέτοια πράγματα. Είχε κατέβει από βουνά τότε, δεν έβλεπε ούτε ποδήλατα ούτε τίποτα). Η προ-γιαγιά μου πέθανε το 1980 σε πολύ μεγάλη ηλικία, κοντά στα 100.
Τα Βλάχικα των Μεγαλολιβαδιωτών Πάικου 