Ηχογράφηση με τη μητέρα μου, Μαρία Λέντζιου Σίββα (Νέα Ευκαρπία, 16 Μάρτη 2022). Ihuγrafişi̯ cu dada, Maria Lendziou Sivva (Limbeti̯, la 16 di Martsu̯ 2022). Η μητέρα μου αφηγείται μια ιστορία από τα χρόνια που σπούδαζε στην Οικοκυρική στη Θεσσαλονίκη (άνοιξη του 1957, συγκεκριμένα). Ο παππούς της Τζιώγκας την επισκέφτηκε από το Δρυμό. Μια μέρα ξεκίνησαν για το ΑΧΕΠΑ για να επισκεφτεί ο παππούς ένα φίλο του που νοσηλευόταν εκεί. «…că aclo amu̯ unu̯ sotsu̯, tsi iasti lîndzitu̯…» (…επειδή εκεί έχω ένα φίλο, που είναι άρρωστος…). Καθώς περνούσαν από το (παλιό) γήπεδο του ΠΑΟΚ, ο ΠΑΟΚ σκόραρε και κάποιοι φίλαθλοι αφιερώναν το γκολ στον παππού Τζιώγκα. «Aclo iu imnamu̯ si avdi ună vui ‘Gooool’. Si adjuca PAOKlu ala nu ştiu cu cari umaδă. Aclo iara γipiδlu prota di PAOK.» (Εκεί που περπατούσαμε ακούγεται μια βοή ‘Γκοοολ’. Έπαιζε ο ΠΑΟΚ αλλά δεν ξέρω με ποιά ομάδα. Εκεί ήταν το γήπεδο πρώτα του ΠΑΟΚ). Η μητέρα μου θυμάται και πώς ήταν η περιοχή τότε, πριν χτιστούν τα περισσότερα κτίσματα του Αριστοτελείου: κάμποι, με πρόβατα που βόσκανε και με πλανόδιους μανάβηδες (δεν γνωρίζουμε αν υπήρχαν απομεινάρια από τη λεηλασία του Εβραϊκού κοιμητηρίου). Στα πέριξ η μητέρα μου θυμάται ότι υπήρχαν ακόμη αρκετές κατοικίες όπου διέμεναν Μικρασιάτες πρόσφυγες (περιοχή Αγίας Φωτεινής, μένανε και συμμαθήτριες της εκεί). «Avea muşiteatsă Sărună atumtsina…» (Είχε ομορφιά η Θεσσαλονίκη τότε). Από το 04.24 υπάρχει μια επιπλέον σημείωση με πληροφορίες για το φίλο του παππού Τζιώγκα (είχε κατάστημα με χάλκινα είδη στο σοκάκι δίπλα στην Παναγία Χαλκέων, ήταν πιθανόν Μικρασιάτης που διέμενε στην Άνω Πόλη). Σε εκείνο το σημείο, τα πρώτα δύο δευτερόλεπτα δεν έχουν ηχογραφηθεί καθαρά.
Τα Βλάχικα των Μεγαλολιβαδιωτών Πάικου 