73. «Iara ună casă multu muşată…» – Το παλιό πατρικό στο Δρυμό

Ηχογράφηση με τη μητέρα μου, Μαρία Λέντζιου Σίββα (Νέα Ευκαρπία, 9 Φλεβάρη 2022). Ihuγrafişi̯ cu dada, Maria Lendziou Sivva (Limbeti̯, la 9 di Şcurtu̯ 2022). Η μητέρα μου περιγράφει με συγκίνηση το παλιό πατρικό σπίτι στο Δρυμό. Μέσα από τις περιγραφές ξετυλίγονται και μικρές ιστορίες της οικογένειας, από τα παιδικά χρόνια της μητέρας μου μέχρι και την απώλεια του παππού μου. Αφηγείται και μια ιστορία για το τσομπανόσκυλο τους, το Νταγιάν. Όταν ο παππούς μου πούλησε τα λίγα πρόβατα που κρατούσαν στο χαγιάτι, στο πατρικό, σε κάποιον στην Αυγή, πέρα από το Λαγκαδά, η οικογένεια έδωσε και το σκυλί, τον Νταγιάν. Ne ala Daγianlu omos nu lui̯ arişi aclo… (Ναι, αλλά του Νταγιάν δεν του άρεσε εκεί…) Vria casa, tsi aclo durńa şi aclo apirea… (Ήθελε το σπίτι, που εκεί κοιμόταν κι εκεί ξημέρωνε). Ο σκύλος ‘παρέδωσε’ τα πρόβατα στην Αυγή, αλλά κατάλαβε οτι δεν θα επέστρεφαν. Οπότε έφυγε μόνος του και επέστρεψε στο πατρικό από πάρα πολλά χιλιόμετρα μακριά. Έτσι ένα πρωί τον είδαν ξαφνικά πάλι στην αυλή τους. Cînili aclo pi scări tu trita scala… aclo s’adna… (Ο σκύλος εκεί στη σκάλα στο τρίτο σκαλοπάτι… εκεί μαζευόταν…) Συγκινηθήκανε και κλάψανε (plîmsimu̯). Cumu̯ vini aestu cînili di ahîtî̯ hiĺiometri năpoi… (Πώς ήρθε αυτό το σκυλί από τέτοια/τόσα χιλιόμετρα πίσω…). Με την επιστροφή του, τον κρατήσανε.